ค่าของคน
ค่าของคน อยู่ที่ไหน ใครบ้างคิด ถามสักนิด รู้บ้างไหม ใครเฉลย
อยู่ที่ ผลของงาน หรือเปล่าเอย สหายเอ๋ย หากรู้ด้วย ช่วยบอกที
ในสังคม ปัจจุบัน นั้นเห็นอยู่ พอนึกดู ให้อนาจ น่าบัดสี
ค่าของคน ปัจจุบัน ทุกวันนี้ เขาวัดที่ คนนั้นเป็น เส้นของใคร
ผลของงาน ความขยัน นั้นใช่ผล บ่งบอกค่า ค่าของคน คนนั้นได้
สิ่งที่เห็น และเป็นอยู่ รู้แก่ใจ คนของใคร นั้นเขาถือคือ ค่าของคน
ณ. นิรนาม
ที่มา http://poem.mthai.com/view/4066
เจ้านายแบบไหน ควรหลีกให้ไกลสุดขอบฟ้า
การที่เราจะทราบว่า เจ้านายคนไหนมีลักษณะเป็น Good boss or bad boss พิจารณาได้ดังนี้จ้ะเพื่อนๆ
1. เจ้านายที่ดีมักหัวเราะหยอกล้อกับลูกน้องอย่างจริงใจ
ตรงข้ามกับเจ้านายแย่ๆ ที่แม้ทำทีเป็นหัวเราะเล่นด้วยแต่ในมือซ่อนมีด (แล่เนื้อ) คมกริบไว้ด้านหลัง
2. เจ้านายที่ดีจะนำเสนอผลงานของคนกับคณะบริหาร โดยยกเครดิตให้
ตรงข้ามกับเจ้านายที่ไม่ดีซึ่งจะนำเสนอผลงานจากหยาดเหงื่อและมันสมองของคุณ แต่ "แอบอ้าง'" เอาเป็นตัวของตัวเอง เข้าทำนอง " ปล้นผลงานล่ะค่ะ."
3. เจ้านายที่ดีตั้งวัตถุประสงค์ในการดำเนนการประเมินผลงานเพื่อทำให้คุณได้พัฒนาคุณภาพของตนเองขึ้น
ขณะที่เจ้านายร้ายๆ เจตนาและเจาะจงจะบอกคุณแต่วา คุณมันแย่ คุณมันห่วย ตอกย้ำให้เจ็บปวดอยู่นั่นล่ะ แล้วจะมีโอกาสได้พัฒนากันไหมเนี่ย
4. เจ้านายที่ดีจะปูนบำเหน็จรางวัลให้แก่พนักงานที่มีผลงานดีเด่น ตั้งใจทำงานดี
แต่เจ้านายที่แย่กลับเห็นแก่ลูกน้องที่ประสบสอพลอ ประจบประแจงเก่ง งานการไม่ใส่ใจยังได้ดิบได้ดีปีละสองขั้น เลื่อนแล้วเลื่อนอีกเพราะมีพรสวรรค์ทางชะเลียเก่ง
5. เจ้านายที่ดีคัดเลือกผู้สมัครงานจากคุณสมบัติที่ดีเหมาะสม
แต่เจ้านายที่ไม่ดีจะดูจากเส้นสาย ระบบเด็กฝากเฟื่องฟู ใช้อัตตาตัดสินอย่างลำเอียงผลที่สุดกรรมก็ตกอยู่แก่ลูกน้องอีกมีคนใหม่ก็ ช่วยงานได้ไม่เต็มที่เพราะไม่มีคุณสมบัติ
6. เจ้านายที่ดีจะเปิดใจกว้างรับฟังความคิดเห็น และให้เกียรติซึ่งกันและกัน
ขณะที่เจ้านายที่แย่ อาจทำทีเปิดประตูให้คุณเดินเข้าไปพูดคุยได้ก็จริง แต่ไม่เปิดใจรับสิ่งใดทั้งสิ้น ปิดหูปิดตาเป็นอาจิณ หรือดีกว่านี้หน่อยก็คือยอมรับฟังความคิดเห็นแต่ไม่ปฎิบัติ ไม่มีการแก้ไขใดๆ อีกนั่นแหละ เมื่อยปากไปเปล่าๆ
7. เจ้านายที่ดีจะทำให้เราซาบซึ้ง เมื่อเวลาที่เรามีทุกข์มีปัญหา คอยให้กำลังใจปลอบใจ
ผิดกับเจ้านายไร้มนุษยธรรม ขนาดญาติเจ็บหนักยังเรียกร้องให้กลับมาทำงานให้เสร็จก่อน คนอะไรใจดำยังกับอีกา
ที่มา:จากชีวิตงาน Bangkok Post ปีที่ 1 ฉบับที่ 57 วันศุกร์ที่ 12 มกราคม 2544
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น